سرزمین، فلسفه، مفهوم‌آفرینی در باب ژئوفلسفه

اندیشیدن «باید» هم‌بسته‌ی سرزمین باشد، وگرنه هیچ آفرینش و دگرگونی‌ای ممکن نخواهد بود. در تکمیل همین بحث، در پیش‌گفتار کتاب حاضر کوشیده‌ شده مفهوم «ژئوفلسفه» در دو جریان اندیشگی در سرزمین ایران که بر ترجمه استوارند تبیین شود: اول شکل‌گیری و تکوین «فلسفه‌ی اسلامی» در قلمرو ایرانی ـ عربی، و دوم ورود «موج پسامدرن» از اوایل دهه‌ی 1370 به ایران. در مورد جریان دوم، به‌ویژه مسئله‌ی اصلی‌ این بوده که «تسلط» بر آرای یک یا چند متفکر ــ تازه اگر این تسلط شدنی باشد ــ چه فایده و سودی دارد وقتی به یاری این آرا نتوانیم به مسائل خودمان بیندیشیم و راه‌هایی برای رفع آن‌ها بیابیم. در این پیش‌گفتار سعی بر آن بوده که نشان داده شود این عدم‌هم‌بستگی شاید بزرگ‌ترین مسئله (بخوانید بزرگ‌ترین مشکل) در علوم انسانی و به‌ویژه فلسفه در ایران باشد ــ خاصه از اوایل دهه‌ی ۱۳۷۰.